“Every little thing she does is magic”
Nadat ‘The Police’ internationale bekendheid hadden gekregen met 3 LP’s met voornamelijk onbegrijpelijke namen als ‘Outlandos d’amour’, ‘Regatta de Blanc’ en ‘Zenyatta Modatta’ kwamen ze in 1981 met een LP met een van de mooiste platenhoezen ooit: ‘Ghost in the Machine’. Een op hol geslagen digitale klok in precies de kleur die wekkers toen hadden. Door gebruik van synthesizers met vooral lage tonen klinken een aantal nummers ronduit onheilspellend. Luister maar eens naar ‘Invisible Sun’. Ik ging in die tijd net naar muziek luisteren en vond de eerste single ‘Every Little Thing She Does is Magic’ geweldig. Hij kwam op 1 in de hitlijsten waardoor je er zeker van was dat het nummer getoond werd bij TopPop of Countdown.
1. The Police - Every Little Thing She Does Is Magic
Ik heb een oom en een paar neven die indertijd iets meer met muziek bezig waren dan ik en die bovendien met enige regelmaat singeltjes kochten. Iets waar ik geen geld voor had en bovendien had ik geen pick-up. Maar als ik bij ze kwam vroeg ik altijd of ik naar de muziek mocht luisteren, en dan het liefst drie keer, zo mooi vond ik het.
Toen de tweede single ‘Spirits in the Material World’ uitkwam vond ik die ook geweldig. Op een vrijdagavond op de markt in Blerick heb ik toen mijn moeder weten over te halen dat singeltje , dat de eerste plaats bij lange na niet bereikt heeft, en bij de enige platenzaak van Blerick in de ramsjbak lag, te kopen. Maar hiermee was wel de start van mijn platencollectie een feit. Weliswaar nog maar met één plaatje, maar ik hoorde er nu wel bij.
Later kwam ik er achter dat ‘The Police’ in 1977 al een bandje hadden dat toen Strontium 90 heette. Een weinig stoere naam, maar dat was de muziek ook. Het nummer ‘Every little thing she does is magic’ is toen ook al eens opgenomen, maar doet veel meer denken aan een nummer van Eric Clapton (‘Signe‘) of zelfs Ruth Jacott (‘Leun op mij’), dan aan ‘The Police’.
Wat ik opvallend vind is dat de opnamekwaliteit van beide nummers erg ondermaats is. Het lijkt wel alsof ze te zacht zijn opgenomen. Daarnaast is de verhouding tussen zang en de instrumenten niet mooi. Ik heb altijd gedacht dat dat aan mijn opname of bitrate van de MP3 lag, maar ook op de radio klinkt het niet netjes. Sting heeft later natuurlijk nog een paar meesterwerkjes afgeleverd, maar is nu een totaal andere weg ingeslagen, met middeleeuwse winterklanken die ik niet meer begrijp, maar waar vast ook wel weer een publiek voor zal zijn. Ik heb ze overigens wel gekocht. Het voordeel van de twijfel zullen we maar zeggen, maar daar hou ik vanaf nu maar mee op. Hij wordt oud en kan zich misschien ook maar beter ‘Gordon Sumner’ gaan noemen. Past beter bij zijn huidige muziek dan het frivole Sting.
Al mijn langspeelplaten en singeltjes zijn verloren gegaan. Ik was er eerlijk gezegd ook niet erg zuinig op. Als kind was ik nergens echt zuinig op. Mijn platenspeler – waar ook menig vis in een bekertje rondjes op gedraaid heeft – is verdwenen. Mijn cassettebandjes (en dat waren er nogal wat) heb ik weggegooid en ook mijn honderden CD’s staan inmiddels in de dozen op zolder. Alles staat in digitale vorm op mijn iPod en computer. Da’s toch wel een stuk makkelijker.
