Toen ik in 2000 met een aantal vrienden op vakantie ging in Ierland hebben we kennis gemaakt met de Ierse muziek. Een van
de artiesten die ik toen heb leren waarderen was Sharon Shannon. Een melodeoniste die niet onverdienstelijk zingt en toen net een CD had uitgebracht genaamd “Diamond Mountain Sessions”. Opgenomen in een jeugdherberg aan de voet van de Diamond Mountain in Letterfrack. Een van de nummers op deze CD wat het duet met Jackson Browne genaamd “Man of Constant Sorrow”. Het klinkt als een Iers nummer, maar dat komt natuurlijk vooral door de manier waarop het gearrangeerd is.
Toen ik hetzelfde jaar in de bioscoop de film “O Brother, Where Art Thou?” zag, waarin de Soggy Bottom Boys (met George Clooney als leadzanger) een nummer zongen met dezelfde titel had ik in eerste instantie helemaal niet in de gaten dat het hetzelfde nummer was. In werkelijkheid is het nummer natuurlijk niet door George Clooney gezongen, maar door Dan Tyminski. Een bluegrass-zanger die toen nog niet heel bekend was. Bluegrass is de muziek die sinds de jaren ’50 in de staat Kentucky (The blue grass State) gemaakt wordt en verschrikkelijk populair is en blijft. Het is een mix tussen country en blues, waar je van moet houden.
Ik vind het prachtig, maar je kunt het met goed fatsoen niet op een feestje aanzetten, want in Nederland is er nagenoeg niemand die hier op zit te wachten. Toen ik me ben gaan verdiepen in dit nummer kwam ik er achter dat verschrikkelijk veel artiesten dit nummer hebben opgenomen of deels hebben gebruikt voor een ander nummer. Het is oorspronkelijk rond 1913 geschreven en in 1928 voor het eerst op plaat gezet door Emre Arthur. Van bluegrass was toen nog geen sprake waardoor het nogal plat klinkt hetgeen natuurlijk ook komt door de belabberde geluidskwaliteit.
Toch is het niet Dan Tyminski geweest die dit nummer in de nu zo herkenbare Bluegrass-style heeft gezet, maar The Stanley Brothers.Hun versie uit 1958 is nagenoeg hetzelfde en voor mijn gevoel heeft Tyminski het gewoon gekopieerd.Dat heeft ie overigens prima gedaan, en ik wil liefhebbers van het genre zijn CD “Carry me across the Mountain” aanbevelen. Dit nummer staat er overigens niet op.
Opvallend is dat de tweede zin van het nummer in nagenoeg alle versies anders is:
“I bid farewell to ol’ Kentucky
The place where I was born and raised.”
Iedere uitvoerende maakt daar een verwijzing naar de plek waar ze zelf zijn geboren en/of groot geworden. Een op zich grappig aspect van het nummer al lijkt men de vrijheid te nemen dit met een redelijk korreltje zout te nemen. Jackson Browne is geboren in Heidelberg en heeft de rest van zijn leven voornamelijk in Californië gewoond. Volgens zijn versie is hij echter ineens gedeeltelijk in ‘Colorado’ groot geworden. Da’s vast waar. Als je er immers ooit geweest bent ben je er deels groot geworden.
In de jaren ’70 hebben ‘The Dillards’ een nagenoeg a-capella versie van dit nummer opgenomen waarbij ik bewust of onbewust moet denken aan ‘Graceland’ van Paul Simon. De close harmony in dit nummer doet soms bijna Zuid-Afrikaans aan. Hiermee snap ik ook hoe Simon het op die plaat heeft klaargekregen de Zuid-Afrikaanse Zulu-muziek te combineren met de typisch Amerikaanse folk-muziek. Of dat nu country, bluegrass of blues is laat ik even in het midden. ‘The Dillards’ zijn binnen de bluegrass van behoorlijk belang geweest. The Eagles, The Byrds, The Nitty Gritty Dirt Band, Dan Fogelberg, Linda Ronstadt, Iain Matthews en The Flying Burrito Brothers zeggen allemaal door ‘The Dillards’ beïnvloed te zijn. Op Gram Parsons van ‘The Flying Burrito Brothers’ en ‘The Byrds’ (op ‘Sweetheart of the Rodeo’) kom ik later nog wel eens terug.
Omdat – en dat moet gezegd worden – Clooney het niet bepaald ongeloofwaardig doet als zanger van de’ drassige bodem kerels’ toch nog even het bijbehorende youtube-clipje van dit prachtige nummer in die fantastische film waar je wel van moet houden. Als je niks met bluegrass of de Odyssee (want daar is het namelijk op gebaseerd) hebt, moet je het maar overslaan.[youtube_sc url=”http://youtu.be/TzK0739QQqQ”]