• Zwemles

    Vandaag met de kleine man naar zwemles geweest. Sinds vorige week heeft hij promotie gemaakt en is nu verhuisd van het kleine zwembad in de sauna van Vilt naar het grote zwembad Mosaqua in Gulpen. Ik ben nu niet langer meer op maandagavond het haasje, maar mag nu op zondagochtend om 8 uur vertrekken om samen met 50 andere kinderen zwemles te krijgen. Eerst dit. De manier waarop omgegaan wordt met de kinderen tijdens deze zwemles vond ik uiterst professioneel. De zwemleraar en -leraressen kennen alle kinderen bij naam. Weten alle kinderen te motiveren op precies die manier die dat kind nodig heeft en zijn streng. Een groot, heel groot compliment daarvoor. Maar het is ook wel nodig ook. Niet voor de kinderen hoor, maar voor het zootje ouders dat daar op het terras de kinderen gadeslaat.

    Heb vanochtend werkelijk mijn ogen uitgekeken. Je kunt redeneren: 50 Kinderen betekenen ongeveer 50 ouders. Maar dat is niet waar! 50 Kinderen betekenen 35 ouders, 20 opa’s en oma’s, 25 broertjes en zusjes en 20 toevallige passanten die denken dat er wat te zien valt en eens komen buurten. Voor de papa’s is het terras de ideale arena om te laten zien wie de grootste heeft en voor de mama’s geldt eigenlijk hetzelfde. De papa’s lopen te showen dat hun telefoon of iPad echt wel de meest vette video’s van hun kind kan maken en als die krengen waterdicht zouden zijn weet ik zeker dat er een aantal zo het water waren ingesprongen. De mama’s – toegegeven het is vrij warm binnen – trekken zo snel als ze kunnen net iets teveel kleren uit en showen het nieuwste getatoeëerde gewei boven hun bilnaad. Just my cup of tea.

    Dat het ook mogelijk is met een boek in alle sereniteit een kopje koffie op het terras te drinken is bij vrijwel niemand opgekomen. Links van me is iemand jarig en worden tientallen cadeau’s uitgepakt. Rechts van me bepreekt een toch al niet slecht bedeelde dame haar aanstaande borstvergroting met – volgens mij – een volslagen wildvreemde. Ergens in het zwembad heb ik al een ontstellend dik duo gespot en ineens weet ik wie daar de vader en moeder van zijn. Die zitten namelijk om kwart voor negen met een blik cola voor hun frats een familiepak Snickers naar binnen te tikken. En vrijwel voortdurend moet ik mijn benen intrekken voor de familie Philip Morris die de zwemles hebben aangegrepen om het wereldrecord estafette-roken aan te scherpen. Pa is chagrijnig omdat zijn aansteker leeg is en ma is ook chagrijnig, maar dat lijkt me chronisch. Pandemonium is geloof het woord dat de lading het beste dekt.

    Maar op mijn ventje ben ik trots en niet zo’n beetje ook. Oké, hij moet nog een hoop leren, maar hij is er een stuk beter in dan ik was. Hij is nergens bang voor en – en dat heeft ie zeker van mij – is meer onder water dan boven. Alles hierboven trotseer ik met liefde en tien keer meer als dat ventje zo zijn best blijft doen. Hij heeft nu ook gezien waar hij het allemaal voor doet. Niet voor het diploma hoor! Dat is bijzaak. De familie Gijs heeft hem duidelijk gemaakt dat het gaat om de zak ‘sloekers’ (zoals we vroeger in Venlo zeiden) die je krijgt als je een diploma haalt. Er staan Teun 3 zakken sloekers te wachten. Ik wed alleen dat ie ze eerder heeft dan Billy en Betsie Turf.