-
BÄDR HARI
Ik heb mensen die een vechtsport beoefenen eigenlijk nooit goed begrepen. Natuurlijk is er niks mis met een beetje lichamelijke beweging, maar ik begrijp gewoon niet zo goed waarom je daarvoor iemand anders op zijn gezicht moet slaan. Na een beetje bokswedstrijd kan de winnaar vaak al niet veel meer zien en is de verliezer doorgaans veroordeeld tot het 3 dagen eten van dikke soep. Nu zijn er mensen die gelijk roepen: ‘Ja, maar het is goed voor de discipline, de zelfweerbaarheid en zelfredzaamheid’. En dat zal vast ook allemaal wel, maar dat geldt volgens mij voor een selectief aantal van deze sporten. In judo herken ik dat wel. In het karate ook wel, maar dan alleen in de variant zoals men mij dat in de film wil doen geloven. Daar zit een kalende Sensei, met wierrookstokjes in zijn haar, allerlei mysterieuze uitspraken te doen waar een normale sterveling niks tegenin kan brengen. Volgens mij is de Karateschool Janssen, gevestigd in een bijzaaltje van Café ‘Pruimtabak’, met bamboe maar zonder douche net effe iets minder mysterieus. Maar ook die wil ik het voordeel van de twijfel nog wel geven.Van de andere vechtsporten heb ik geen hoge pet op. De types die dit soort sporten beoefenen doen doorgaans niet aan zelfbeheersing, maar tikken er na een avondje stappen lustig op los. Al die klappen op je hoofd zijn niet goed voor een mens, dus na een paar jaar kunnen ze niet helder meer denken en geloven ze dat ze echt onoverwinnelijk zijn en dan gaan ze zich toeleggen op K1, kooigevechten en het in elkaar tremmen van mensen op dancefeesten. Liefst met een grote overmacht. Dat dat misschien een beetje laf is ziet vrijwel iedereen door de vingers. Mensen die er iets van zeggen wacht namelijk hetzelfde lot.
Types als Badr Hari vind ik verschrikkelijk. Ongelooflijke losers die door hun omgeving constant worden verteld hoe goed ze wel niet zijn. Blijkbaar zitten daar ook nog vrouwen op te wachten, want Estelle Gullit was wel aan een nieuwe uitdaging toe. Badr sloeg in een paar weken tijd een vijftal mensen het ziekenhuis in, maar Estelle zag niks. Sterker nog Estelle vertelde er voor de aardigheid ook nog maar even bij dat Badr niet van haar zijde geweken was. Een klein leugentje, maar ach. Haar eigen gebit was haar ook wat waard, want Badr houdt niet van tegenspraak. Dan slaat hij er op. De advocaat van Badr probeert nu de natie te overtuigen van het verschrikkelijke leed dat Badr is aangedaan door het slachtoffer. Het slachtoffer zou namelijk iets gezegd hebben. So what! Al zou het slachtoffer Badr de meest verschrikkelijke verwensing over zijn moeder, zus, oma en Estelle gedaan hebben – en ik geloof niet dat ie dat gedaan heeft – dan nog geeft hem dat niet het recht iemand het ziekenhuis in te meppen. Daar gaat je verhaal over zelfbeheersing en moraal. En dan zijn er ook nog mensen zoals Gers Pardoel. Die komt uit een ei en kijkt nooit TV en gaat – nadat hem gevraagd wordt wat ie eigenlijk van Badr vindt – vertellen die Badr ‘kei-vet’ is. Als hem daarna het Badr-tje onder het gras duidelijk wordt weet ie niet hoe snel dat ie moet zeggen dat ie dat allemaal niet zo bedoeld had. En voor dit soort mensen heeft een genie dus ooit het woord ‘Oetlul’ bedacht.Vroeger woonde er bij mij in de buurt een paar lieden die zo gek waren van Ninja-films dat ze soms even de greep op de werkelijkheid kwijt waren. Via een of andere obscuur postoderbedrijf bestelde ze Ninja-pakken, schoenen en de bijbehorende werpsterren. Volslagen geschift natuurlijk want het duo dacht echt dat het aantrekken van die kleding hen maakte tot de gevaarlijke moordenaars die Ninja’s in films doorgaans zijn. Ik heb dat een tijdje hoofdschuddend aangekeken en heb daarna geloof ik niet heel veel contact meer met ze gehad. Had het leuker gevonden als ze een Obelixpak hadden besteld en daarna hadden geprobeerd hun – te verschrikkelijke – Ford Escort XR3i op te tillen.
