Nederland heeft gisteren het Eurovisie Songfestival gewonnen. Dat vind ik sjiek. Hoewel ik al op deze aardkloot rondliep toen Ding-A-Dong won kan ik me daar niks meer van herinneren. Wat ik me vooral kan herinneren was de troosteloze saaiheid in een langdradige parade van liedjes waarin Nederland doorgaans vooral uitblonk met de verkeerde nummers. Alles was een beetje hetzelfde alleen hadden Engeland en Ierland het voordeel in de Engelse taal te mogen zingen waardoor het direct wat moderner klonk.
We lijken van onze fouten geleerd te hebben. We hebben heel wat varianten de revue zien passeren om te bepalen welk nummer we afvaardigen. Eerst was er een soort soundmixshow. Daarna wisten we de schrijver al maar moest de artiest die het ging uitvoeren nog gekozen worden. En daarna wilden de grotere Nederlandse artiesten wel eens een poging waren. Ik denk dat ook voor hen Sieneke wel een beetje het allerergste was wat je kunt inzenden. Dus kwamen er ineens namen als the Common Linnets, Anouk en Douwe Bob op de proppen. Nu moet ik toegeven dat ik van Douwe Bob nog nooit iets gehoord had en afgezien van het feit dat ie lekker zingt kan ik geen enkel ander nummer van hem bedenken. Ik weet alleen dat ie zich steeds voller kalkt met afzichtelijke tattoo’s maar ik ben geloof ik de enige die dat vind.
Waylon was ruig. En dan bedoel ik ruig zoals we dat in Limburg bedoelen. En als je in Limburg ruig bent, ben je het vooral niet. Dan vind je van jezelf dat je dat bent maar die mening wordt maar door een zeer select groepje mensen gedeeld. Waylon gaat met een koiboihoed op het podium doen alsof daar ter plekke de Outlaw in hem los probeert te breken. Nou…. Er brak weinig. Niet bij hem, niet bij mij en bij het publiek al helemaal niet. Waylon ging niet af maar Waylon had natuurlijk keihard gewoon het verkeerde nummer. En dat had ie zelf ook kunnen weten als Waylon af en toe naar iemand zou luisteren die weet dat het spelen van een Americana countrynummer op het Eurovisie songfestival is alsof je Sieneke laat optreden op Woodstock. Maar goed. Willem Waylon heeft een reputatie en soms is de outsider de gevaarlijke insider dus het had best gekund.
Duncan is een aardige vent. Ik gun hem het succes wel. Hij kan zingen en heeft zich laten omringen door mensen die snappen waar het om gaat en hij had gewoon een nummer dat er perfect bij past. Dat heeft ie zelf gedaan. Ilse de Lange heeft het wel opgepikt, maar heeft het niet geschreven. Duncan kan trots zijn op zichzelf en Nederland op Duncun. Hij heeft er toch maar voor gezorgd dat Nederland in 2020 het festival mag organiseren. Waar? Tsja… Dat zal nog een robbertje vechten worden. Qua locatie is Amsterdam natuurlijk perfect. Want laten we elkaar ook geen mietje noemen: het is wel een homofeest geworden waar ik langzaam mijn bedenkingen tegen heb. Feestvierende mannen en vrouwen die een podium als het songfestival gebruiken om hun seksuele vrijheid te vieren vind ik prima. Maar waar zit ik nu soms naar te kijken? Die kip van vorig jaar bijvoorbeeld. Mijn jongste zoon vindt dat geweldig. Ik krijg er rillingen van. Qua muziek en qua performance. Conchita Wurst won voor Oostenrijk met een prachtig nummer, maar had waarschijnlijk niet gewonnen als het een ‘gewone’ vrouw was geweest. De baard was dé gimmick.
Ook gisteren besteeg La Wurst weer het podium maar nu als de stereotype ‘politieagentenleernicht’ uit de Blue Oysterbar met een of ander jurkding. Van mij hoeft het niet. De boodschap is me al lang duidelijk. Ik ben het er mee eens. Het punt is ook al zo vaak gemaakt. En dan fanatici onder u zullen zeggen: je kunt het niet vaak genoeg zeggen! Ik ben bang dat het de ‘zaak’ geen goed doen. Want verwachten dat de minder-toleranten onder ons hierdoor ineens wel begrip zullen hebben voor de LGBT gemeenschap is echt ijdele hoop. Maar blijf er vooral een feest van maken. En als het effe kan moeten al die willen te kaap’ren varen, vooral geen vrouwen met baarden zijn. Ook geen kip of een ijskonijn. Oh ja…. En wat was Madonna slecht.
If you enjoyed this article please consider sharing it!