-
Staatsgek
In de jaren ’60, ’70 en ’80 waren politici van het ‘onkreukbare’ type. Waarmee ik niet wil zeggen dat ze allemaal kleurloos en saai waren, maar veel losbandige types zaten er niet bij. Types als Joop den Uyl, Dries van Agt, Boer Koekoek en Hans Wiegel liggen bij velen nog vers in de herinnering. Het chagrijn droop er soms van af en veel zelfspot kende ze ook niet, maar het waren wel mensen die op zijn minst hun best deden geloofwaardig te zijn. Natuurlijk voor hun eigen achterban, want geen socialist zal de koek van de heer Wiegel ooit gesmaakt hebben, maar dat ligt voor de hand.
Hoe is het politieke landschap de laatste jaren veranderd. Toen begin jaren ’80 Hans Janmaat namens de Centrum Partij in de Tweede Kamer zat, heeft geen mens daar ooit naar hem geluisterd. Zijn ‘preek’ met op zijn minst licht racistische inslag vond in de nationale ‘kerk’ geen gehoor en na 4 jaar was het over en uit met de Centrum Partij. Toen hij in 1989 terugkwam in de kamer met de Centrum Democraten, en daar tot 1998 aanwezig bleef voldeed hij perfect aan de karikatuur die de media en vooral hijzelf inmiddels van zich had gemaakt. De man van de ‘vrouw achter het bloemstuk’. Daar ligt overigens een weinig fraai verhaal op het constitutionele vlak aan ten grondslag, maar daar wellicht een andere keer meer over.Met de komst van Pim Fortuijn zijn zaken radicaal anders gegaan. Waar Hans Janmaat in de jaren ’90 zijn dogma ‘vol=vol’ predikte en hiermee vooral nationaal socialistische volgers wist te trekken, trok Fortuijn met zijn angst voor de Islam ineens een groot deel van de arbeidersklasse mee. Fortuijn was natuurlijk veel intelligenter en zijn boodschap was ook niet gericht op het behoud van Nederland als ‘witte’ natie, maar op het bespreekbaar maken van rotte plekken in de multiculturele samenleving. Het politieke establishment, met PVDA leider Melkert voorop, dacht Fortuyn te kunnen pareren door hem in dezelfde hoek te drijven als waar Janmaat zijn hele politieke carriere gestaan had, maar dat lukte niet meer. Zelfs statistieken wezen uit dat er echt iets aan de hand was.
De rest is geschiedenis. Fortuyn werd frontaal aangepakt en op zijn minst een klein beetje als gevaar voor de mensheid geportretteerd. In een land met 17 miljoen inwoners hoeft er dan maar 1 gek te zijn die zijn eigen ‘Walküre’ uitdoktert en het kwaad is geschied. In 1986 was Janmaat al aangevallen bij een partijbijeenkomst door mensen die ook in hem een gevaar voor de maatschappij zagen, maar dit mislukte goddank. Niet dat ik voor Janmaat was, integendeel, maar de man had recht op zijn mening. NOS-medewerkers die weigerden mee te werken aan uitzendingen van ‘Politieke Partijen’ of het ‘cordon sanitair’ rondom zijn persoon, zijn even begrijpelijk als verwerpelijk. Als Janmaat binnen de grenzen van de wet blijft mag en moet hij alles kunnen zeggen. Als de media daar een rol in gaan spelen, die niet objectief meer is, dan dragen zij direct bij aan de demonisering van zijn persoon. Als dat dan weer leidt tot een aanslag, die weliswaar mislukt, dan zijn zij daar medeverantwoordelijk voor. Bovendien was onnodig, want als iemand in staat was zichzelf belachelijk te maken, dan was Janmaat het wel. Hoewel de aanslag mislukte raakte de toekomstige vrouw van Janmaat (Wil Schuurman) bij die actie zwaargewond en moet sinds die tijd een been moest missen. Fortuyn kwam er minder goed van af. Volkert van der G. schoot Fortuyn door zijn kop wat heel veel zegt over de tijd waarin we nu leven.
Een tijd waarin de politiek een ‘safehaven’ lijkt te zijn voor mensen die niks te melden hebben, maar wel vooraan willen staan. Kijk eens naar de achterban van de LPF en de PVV. Stuk voor stuk mensen met een nogal twijfelachtige reputatie die gelogen hebben, mensen bedreigen, excessief drinken en ook dieren willen redden, maar nog nooit een zinvolle bijdrage aan de oplossing van welk probleem dan ook hebben geleverd. Dergelijke ‘gelukzoekers’ zullen er vroeger ook geweest zijn, maar ik denk niet dat ze zich op deze schaal aan allerlei asocialiteiten hebben schuldig gemaakt. Stemvee voor de leider. Meer is het niet. Bek houden en ja-knikken.
Nu we het schandaal rondom de burgemeesterverkiezing in Roermond hebben gehad, gaan er weer stemmen op voor een gekozen burgemeester. Het cirkeltje is langzaam rond. Al sinds enige jaren doen allerlei lokale artiesten mee aan verkiezingen en, en dat is pas erg zorglijk, ze worden nog in de raden, staten en kamers gekozen ook. Mensen zijn echt bereid te stemmen op iemand die, met carnaval, een gevoelig liedje zingt over een bergtreintje met een bel. Als die mensen de burgemeester gaan kiezen krijgen we straks Gordon als burgemeester van Amsterdam. En dan vragen we ons af waarom het zo slecht gaat met Nederland en de politiek zo laat ingrijpt. Nou, laat ik het u vertellen. De politiek grijpt niet in omdat ze voor een groot gedeelte geen idee heeft wat ze aan het doen zijn.
Maar het kan altijd erger. Het is goed over de grens te kijken om te zien waar we op af stevenen. En wat is er nu mooier om naar te kijken als Italie. Een land dat, net als alle zuidelijke landen, iets meer gebukt gaat onder corruptie dan dat bij ons het geval is. Italie heeft Silvio. Als in een slechte comedy-serie zette deze ex-premier wetten naar zijn eigen hand. Organiseerde sexfeesten met minderjarige hoeren. Begint tijdens officiële persconferenties over zijn libido. Duikt bij een herdenking van de slachtoffers van de tweede wereldoorlog ongenodigd op en begint in een speech over de goede daden van Benito Mussolini. Hierna valt hij in slaap en belooft nu de Italianen, die gebukt gaan onder een torenhoge schuldenlast, 4 miljard euro als ze hem weer als premier kiezen. Iedereen met enig verstand schaamt zich kapot voor zo’n openbare figuur, maar het simpele feit dat Silvio geld in het vooruitzicht stelt zal er voor zorgen dat hij weer een respectabel aantal zetels krijgt. Het wordt weer als vroeger. De hond kiest zijn baasje. En wie is dat? Diegene met de dikste worst. En als we Silvio mogen geloven zijn we dan bij hem aan het juiste adres. Beschamend deze man.
